همانطور که ما از بودن با همسرمان لذت می بریم، باید از رفت و آمد با اقوام خود و همسرمان نیز لذت ببریم؛ چرا که آن ها بخشی از زندگی ما هستند. ما موجودی اجتماعی با نیازهایی از جنس ارتباط و علاقه اجتماعی هستیم و اگر به این نیازها پاسخ ندهیم، آرامش را تجربه نخواهیم کرد.

ناراحتی و عصبانیت در زمان قهر و قطع ارتباط با اطرافیان همیشه مربوط به احساس تنفر، دعوا یا دخالت آن ها در امور خانوادگی ما نمی شود، بلکه بخشی از آن به احساس تنهایی ما برمی گردد.

چه بخواهیم و چه نخواهیم، فرزند ما عقاید خود را درباره پدربزرگ و مادر بزرگ هایش از ما می گیرد. او پیش از این که واقعا بتواند و بکوشد که مردم را بشناسد، قوم و خویش های خود را با صفت های مختلفی چون؛ مقدس، مهربان، شیطان، خسیس، بی خود، احمق و... می شناسد؛ یعنی آن طور که معرفی شده اند.
او پدر بزرگ و مادر بزرگ هایش را از دریچه چشم پدر و مادرش می نگرد و اگر این معرفی ها درست انجام نشده باشند، مشکلات بسیار جدی برای او به وجود خواهند آورد و مانع شناخت و ارتباط اجتماعی او در آینده خواهند شد.
بنایراین بخش مهمی از تربیت فرزندان ما در آینده، در گروی مدیریت روابط ما با خانواده های والدینمان است.